تقدیم به دستهای کوچکی که بزرگترین بهانه ی زندگی من است...

امروز سوم آذر نود و سه از وقتی به دنیا اومدی تو وبلاگت چیزی ننوشتم :-( ببخشید.قول میدم دیگه بمونم و بنویسم. شما الان ۸ ماه و ۹ روزته..قربون اون قد و بالات برم.شدی همه ی دنیامون.چقدر زندگی با تو خوبه ماهانم.من و بابایی هر لحظه که خنده رو رو لبات میبینیم همهههههه ی غمامون فراموش میشه.خدا رو شکر که هستی ماهانم. . . پسر گلم شما الان چهار دست و پا میری خیییلی حرفه ای و خووووب ماشالله. به هر چی هم میرسی میخوای بلند شی و رو پاهات وایسی.دوتا دندون خووووشکل که من عاااشقشونم داری که وقتی میخندی دلمو بدجووووور میبری.  از شیرین کاری هات بگم که دا دا میگی..با بامیگی.. ما ما گی..ته ته میگی..بقیه حروفم گاهی میگی که اینقد خوشمزه میگی که هر آن...